De eerste echte dag!!

26-10-2010, Nanoro, 20:40 (lokale tijd)

Een hotelkamer voor 38500, 6 flessen water voor 2100, een sandwich voor 2400. Vandaag heb ik kennis gemaakt met wat we in Europa eigenlijk niet meer kennen. Ander geld. Vanochtend ging ik naar een bank toe om mijn geld om te wisselen naar West Afrikaanse Franken. Na het invullen van wat papiertje, mijn paspoort is gekopieerd, ik m’n telefoonnummer moet opschrijven en die mevrouw wel zo’n 10x (dit is niet overdreven) mijn geld heeft geteld en nadat ze vervolgend vroeg hoeveel ik haar gegeven had. Kreeg k de m’n Afrikaanse Franken in de hand. Ik kreeg iets meer dan een ton. EEN TON!!! En nee k had niet zoveel geld ingewisseld. De wisselkoers is namelijk dat 1 euro ongeveer 650 West Afrikaanse Franken waard is!!. En daar sta je dan eventjes in één van de grotere supermarkten van Ouagadougou, ter vergelijking ongeveer zo groot als een gemiddelde Etos bij ons. En dan kijk zie je pakkie tuckies van 650 en dus een six-pack water voor 2100. Dat staat toch heel gek. Net als het moment waarop je 10 000 in een briefje in je had heb en een muntje van 500.

            Maar goed mijn dag, ik zei gister dat ik merkte dat ik in Afrika was, nou toen heb k eigenlijk niks gezien. Vandaag, na het een lekker ontbijtje en het geld wisselen, maakte we nog een kleine wandelingetje door de hoofdstraat van Ouagadougou (door Marc (aan analist uit Burkina) liefkozend de Champs à Lyssé van Ouagadougou genoemd. Kwam k er achter dat ze hier nog nooit hebben gehoord van het fenomeen stoep. Alles en iedereen loopt, verkoopt, rijdt met de auto en brommert over de weg heen. Vooral dat laatste, er zijn echt ontzettend veel brommertjes hier op de weg. Als je bij een stoplicht wat op rood staat kijkt staan er zeg maar 7 brommers en een auto. Het voordeel is wel dat het verkeer vrij overzichtelijk is omdat er niet zoveel auto’s zijn. Terug in het hotel, was het wachten op de grote baas van het onderzoekscentrum. Die was echter verlaat, dus hadden we nog een uurtje. Vijf minuten later lag ik in het zwembad=D. Ja serieus een zwembad en een lekkere ook. Dus daar lag ik dan me eerste dagje in Afrika aan de rand van een zwembad met een heerlijk zonnetje op m’n kop. Toen vlak voordat de grote baas, Halidou aankwam nog snel een lange broek aangetrokken (dat’s netjes in Afrika) en handjes geschud. Vervolgens zouden Henk en pètra een vergadering met de big boss hebben maar om de één of andere reden zaten wij er vervolgens ook bij (Wij is ik, Laura (blijft hier 2 weken en is analiste bij het KIT) en Anneke (blijft hier zes weken=O, en is derdejaars Biomedische Wetenschaps student aan VU). Zij gaan beide een eigen onderzoek doen hier. Na deze meeting hebben we snel uitgecheckt en zijn we ergens op de kosten van Halidou gaan lunchen. Daarna stapten we in twee auto’s om naar Nanoro te gaan en in deze auto kreeg ik Afrika pas echt te zien. Zo op zich al hoe zo’n stad vanuit het centrum naar buiten toe steeds armer wordt. Des te verder je uit het centrum van Ouagadougou rijdt des te slechter mensen er uit gaan zien. Van steeds meer versleten gebouwtjes tot uiteindelijk huisjes zouden moeten voorstellen. Van mensen die in nette kleren lopen tot kinderen die bij de grens van Ouagadougou nog wanhopig bananen proberen te verkopen aan je. Eenmaal voorbij die grens zaten we nog wel gewoon een tijdje op een asfalt weg en passeerde vele brommertjes. Ik had verwacht dat ik door een woestijn gebied zou rijden maar niks van dat bleek waar. Het regenseizoen is net geweest dus was er ontzettend veel groen te zien evenzo als veel water, dus malaria. Op een gegeven moment sloegen we van de asfalt weg af een soort zandpad op waar we soms nog versleten huisjes wat lokale bewoners en soms wat skeletten op vier poten, wat koeien of een ezel moest voorstellen. Eenmaal in Nanoro aangekomen gaan we op een gegeven moment een hek door en daar achter ziet het er allemaal meteen stukke beter uit dan der buiten. We zijn aangekomen op het ziekenhuis terrein. We krijgen een rondleiding door een gedeelte van het ziekenhuis, waar mogelijke malariapatiënten naar toe gaan en mensen wordt gevaccineerd en waar malariaonderzoek wordt gedaan. Dit ziet er eigenlijk gewoon heel mooi uit. Misschien een beetje karig omdat het allemaal wit is en een lab ongeveer zo’n 6 keer zo klein is als een lab bij ons. Maar eigenlijk ziet het er gewoon heel goed georganiseerd uit en wordt iedere ruimte perfect benut (althans dat was mijn eerste indruk). Toen naar de kamer, een gebouwtje van een paar etages wat van wat Italiaanse paters is. De kamer ziet er redelijk uit, laat ik het zo zegge stukke beter dan ik had verwacht. Met twee losse bedden, en weer heerlijke airco=P. Ik moet alleen nog kiezen welke van de 2 bedden ik neem=P. Toen ff op dat stukje voor de deuren gezeten, waar je eigenlijk gewoon een heel mooi uitzicht had. Net lekker gegeten, een soort pasta en als toetje een stuk van een voor mij onbekende soort meloen. Waar ik mee zat te klooien om hem goed op te kunnen eten. En nu naar bedje toe, want zo ik ben wel moe zeg en dan morgen de rest van het ziekenhuis te zien krijgen en voor de rest alles heerlijk op me af laten komen.