Reisdag Ouaga, Bobo

30-10-2010, Bobo, 22:50 (lokale tijd)

Ze bijten niet. Je kan er opzitten. Je kan ze aanraken als je wilt. Ze zijn met ongeveer honderd De jonge zijn gelig en de oudere zwartig. De oudste is 70 jaar. Dat’s een vrouwtje, die haar baby’s beschermt. Ze zijn heilig dus als iemand ze slaat of doodt, doden wij die persoon.

            Dit waren meerdere feitjes die ik uit het Frans kon opmaken van een groepje bewoners van een dorpje een klein stukje van de hoofdweg van Burkina af. Deze mensen wonen aan een meer en in dit meer zitten jawel Krokodillen. Dus wij arriveren daar bij dat meer, komen er meerdere lokale bewoners met kippen aan. Er wordt er één aan een soort touw vastgemaakt en vervolgens loopt meneer het water doodleuk in. De eerste kwamen al aanzetten. Dus die mensen zegge, ze bijten niet we zorgen dat ze genoeg eten hebben zodat ze jullie, ons en de kinderen niet bijten. Maar ja, dat neem je ook niet zomaar aan van iemand die je niet kent. We kwamen echter tog met de minuut dichterbij en de crocodiles waren inderdaad opvallen rustig. Maar goed, zo heb ik ze ook wel eens op tv gezien en dan kunnen ze opeens tog heel snel zijn. Er kwamen er meer en meer en er werden ook meer feitjes verteld. Uiteindelijk mocht je met ze op de foto. Toch vreemd als iemand dat zegt. Nadat iemand anders eerst was geweest gingen wij ook en dat is dan tog wel gaaf. Na ze nog naar wat kippen gehapt zien hebben gingen we weer terug.

            We kwamen langs dit meer op weg naar Bobo, vanuit Ouaga. Deze rit duurde 5 uur (zonder uitstapjes) en 5 uur is lang met z’n drieën op de achterbank. Ondanks dat het een grote auto was. In bobo aangekomen wat gaan lunchen en daarna naar DE moskee. Dat is hetgene waar je geweest moet zijn als je naar Bobo gaat. Het is heel vreemd. Het is gemaakt van modder en boomstammen. Heel speciaal en daardoor had het ook iets moois. Daarna werd ons gevraagd of we naar het oude, lokale dorpje wilden. Naar enige twijfel gingen we toch en dit was een hele goede keuze. Het was heel vreemd, soms leuk, soms grappig, soms triest, soms vies om het te zien, maar hierna had k wel echt het idee dat ik weet hoe mensen in het vijf-na (hoop dat ik het goed zeg) armste land leven. Er zijn dan ook (Bedankt Henk) mooie foto’s gemaakt. Want het is eigenlijk niet te beschrijven wat je daar allemaal ziet. Om een voorbeeld te geven. De rivier waar voor de hun heilige vissen in zwemmen badderen de varkens en mensen samen. Voor de rest zal k aan de hand van foto’s nog aan mensen wel andere verhalen daar over vertellen. Want anders blijf k daarover typen. Toen naar het hotel, wat er weer netjes uit ziet. En ’s Avonds om de hoek eten bij de nonnen, waarvan ik moet zeggen. Het nonnetje kon lekker koken. Op het eind Maria nog ff toezingen en weer terug naar het hotel. Daar aangekomen nog 1 biertje en een Fanta voor Pètra gepakt. Even ter vermelding een biertje hier is 65 ml (maar wel lekker=P). Nog ff over van alles en nog wat gepraat=P=P en nu naar bedje toe. Slaap lekker!!!

Ik was gister nog wat vergeten te vertellen één van voor mij de mooiste momenten tot nu toe=P. Ik vind het nog steeds jammer dat ik het niet op de foto heb kunnen zetten. Ik zal de situatie proberen te schetsen. Er lopen veel kinderen tussen de 10 en 18 jaar ofzo rond in een voetbalshirt. Ik heb Inter, real, arsenal, liverpool en nationale shirts gezien. Zelfs vrij vaak nederlanders, zo ben ik 2x Kuyt tegen gekomen, een keer van Persie en zelf Vennegoor of Hesselink (Celtic), Ja dat verzin je tog niet. Maar het mooiste was dat toen we naar de lokale bevolking in Nanoro liepen Ik een jongen even een huisje uit zag komen. Lang had ik niet nodig om te zien wat hij aanhad. Een schitterend shirt met een rode streep in het midden en (voorlopig nog) 2 sterretjes boven het prachtige embleem. Mijn dag kon niet meer kapot. Ajax in Afrika!!